© Robin Reynders
De eeuwige discussie over het voortbestaan van de provincies steekt opnieuw de kop op. Persoonlijk ben ik voorstander van het behoud van het Limburgs provinciebestuur. Het biedt een noodzakelijk alternatief voor ons gebrek aan grote centrumsteden. Maar de discussie over het al dan niet afschaffen van de provincies leidt af van waar het echt over moet gaan: hoe bereiden we Limburg voor op de toekomst?
Sterke steden en gemeenten
Vele van onze Limburgse gemeenten zijn relatief klein en hebben te weinig bestuurskracht. Fusies lijken de wonderoplossing, maar voelen aan als een bedreiging van de eigenheid en de dienstverlening. Ik begrijp dat. Daarom moeten we evolueren naar vijf tot zeven clusters van gemeenten, vergelijkbaar met de kantons van vroeger, die verbonden zijn door gedeelde belangen en cultuur. Het provinciebestuur kan de samenwerking binnen deze clusters versterken.
Sterke organisaties en fiere Limburgers
Vandaag is het provinciebestuur onmisbaar op vlak van economisch en toerismebeleid. Daarom moeten we twee organisaties versterken voor de toekomst: Toerisme Limburg en POM Limburg. Ik pleit voor extra middelen, maar wil evenzeer hun bestuur democratiseren met inbreng van gemeentebesturen, het socio-economische middenveld en de onderwijsinstellingen. En waarom betrekken we ook de burgers niet bij hun bestuur? Ik stel voor dat geëngageerde burgers zich kandidaat kunnen stellen om te participeren aan de besluitvorming. Dat leidt tot een beter inzicht in de wijze waarop beslissingen tot stand komen en creëert op die manier ambassadeurs voor een geëngageerd bestuur. Limburgers zijn immers trots op hun provincie. Dat is een troef die we meer moeten benutten.
Sterke aanjagers
Daarbovenop heeft Limburg nood aan sterke aanjagers, katalysatoren die de dingen in beweging brengen. Onze eigen investeringsmaatschappij LRM is met haar investeringen in groeibedrijven, ontwikkelingen en nieuwe projecten het schoolvoorbeeld. Daarom moeten we er alles aan doen om LRM in Limburg te verankeren.
Ook voor de Universiteit Hasselt zie ik een rol weggelegd als aanjager. Dat kan als haar werking nog meer wordt vervlochten met de netwerken en uitdagingen van onze provincie. Een aanjager moet zijn core business overstijgen. Een universiteit moet meer doen dan opleiden. In domeinen zoals cultuur of zorgtoerisme, de herbestemming van kerken of de diversiteitsuitdaging kan de universiteit mee de lijnen uitzetten.
De derde aanjager is onze natuur. We moeten evolueren naar één sterke organisatie als symbool van een new deal tussen natuurverenigingen, economische actoren, stakeholders uit het brede middenveld en de overheid. De taken die het provinciebestuur vandaag verricht op het vlak van milieubeheer kunnen geïntegreerd worden in deze structuur.
Dit zijn mijn voorstellen om de toekomst van Limburg in eigen handen te nemen. Niet over ruziën, maar gewoon doen.
