Geluk en gezondheid.
Het zijn wensen die we uit beleefdheid of bij gebrek aan creativiteit overbrengen met Nieuwjaar.
Het voorbije jaar heeft ons geleerd dat de verwezenlijking ervan vanzelfsprekend noch evident is, en dat de mens zèlf hierop een grote invloed heeft.
Nee, ook ik had het niet zien aankomen toen ik in 2019 aan een rijkelijk gevulde kersttafel bij mijn ouders mocht aanschuiven.
En ja, ook ik had met mijn dochter vaker geluisterd naar vogelgezang uit de bluetooth speaker dan uit de Limburgse bossen. De schoonheid en helende kracht van de wilde natuur was mij ontgaan.
“De vogels laten weten
dat ze de bomen in bloei zien staan.
Hun lied stemt mij
zo goed dat ik vrolijk ben
en niet treurig kan zijn.”
– Hendrik van Veldeke
Nu staan we hier, bovenaan een heel nieuw jaar. Een trap met 365 treden ligt voor ons klaar, soms dalend, dan weer stijgend. Maar resoluut richting zingevende bezigheden en momenten van voldoening. De vraag is alleen, waaruit halen we die voldoening? Wat hebben we écht nodig om gelukkig te zijn?
Elkaar.
We hebben elkaar nodig. En de natuur. Om zinvol te leven en te overleven.
Limburg is zoveel meer dan Limburgse vlaai. Maar zonder het plezier met elkaar een lekker stuk Limburgse fruitvlaai te eten, is Limburg niets.
De aanblik van bloesems in de gaarden. De geur van vers gemaaid gras.
De verkoeling van de beek op een warme zomerdag. Het ontwaken van het leven in de stad.
Zonder elkaar blijven deze indrukken zonder betekenis.
Omarm elkaar. En omarm hiervoor indien nodig nieuwe technologieën.
Word vrolijk van de vogels in de tuin. En stuur elkaar een audio-opname van hun lied.
Veni, vidi, Viriditas!
Ik kwam, ik zag en ik omarmde de natuur